Pü amına koyum Lucy.

Yaşam denen tren öyle belirsiz ki, nerede duracak, nerede hızlanıp yavaşlayacak, nasıl aksilikler veya güzellikler başına gelecek bilemiyorsun.

Çocukken arada bir makina odasına alıp yalandan sürdürüyormuş gibi yapıyorlar, sen de treni ben yönetiyorum sanıyorsun.

Yataklı kompartumanda tek kişilik, küçücük odanın penceresinden yolu izlerken ancak anlaşılıyor bu trende yalnız bir yolculuğun olduğu.

Bazen odana gelenler, kapını kırıp gidenler, tamir etmeye çalışanlar da oluyor. Ama sonunda yine teksin o odada.

Bazen de lucy gibi bir durakta kalıyorsun, o kadar kötü geliyor ki ne zaman yola çıkacağını beklemekten başka çaren olmuyor.

En nihayetinde lucy o duraklardan birisi, geçip gidince aklına bile gelmiyor.

Velhasılı kelam çok da takmamak lazım :*