6. ya da 7. sınıftaydım tam hatırlamıyorum. amcamın dükkanındayken yeni bir albüm geldi. ceza – rapstar. nedir, ne değidlir bir fikrim yoktu. sadece kapak tasarımı ve adı farklı geldiği için istedim, rica minnet aldım. o zamanlar almanya'ya da gidip geliyordum tatillerde. sony walkman diye bir lükse sahiptim. kulaklığı taktım, albümü koydum ve tam anlamıyla büyülendim. lirikler muazzam, bass diye birşey var. o acayip birşey. o dönemde internet de çok etkin olmadığı için duyduğumuz müzikler pop, arabesk ve türküydü. bu üçgenin içinden beni alan bir müzik oldu rap. lirik hiçbir müzik türü ile karşılaştırılmayacak kadar dolu ve anlamlıydı. daha sonrasında adsl ile internete ulaştığımda aklım uçtu. underground diye bir yer var ve buralarda da bir dolu mc var. amerikadaki trendlere bakıyorum, birçoğu zenginlik, uyuşturucu, alkol ve seks gibi dönüyordu. rapin tarihçesini de kavrayınca aslında türkiyede yapılanın çok doğru olduğunu da görmüştüm.

seneler geçti hala rap dinlerken kıstasım hep lirik oldu. bu muhtemelen ölene kadar da böyle olacak. rap bence müzik için dinlenilmez. müzik dinlemek istersem müzik dinlerim. devamlı tekrar eden bir ritimden müzik zevki aramak çok saçma geliyor. rap şimdilerde lirikal hiç mi hiç değil, amerikan tipi ve kıraç'ın bahsettiği tipler de türkçe rape geldi. khont altyapısı iyi, ezhel çağ atlattı, ben fero eğlenceli vs. ama dünyada da artık bu sound var. bana ne? hit olabilir, yarın dünyanın en büyük festivallerine de çıkabilirler ama rap değil bu. benim aklıma gelen isimler fuat, sagopa, ceza, allame, sansar, stabil, sokrat, patron, hayki gibi isimler geliyor. bu liste uzar gider ve iyiki de bu isimler hayatımızda var. en çok zoruma giden şey ise bu isimlerin birkaçının torbacı müziğine saygı duyması. ya güçlerinden çekiniyorlar ya da ben ve benim gibiler fazla muhafazakar kaldı. taktir ettiğim göte göt diyen aralarında bir fuat var.