Albümü tam anlamıyla sindiremesem de üzerine bir şeyler çiziktirecek kadar dinledim diyebilirim. Öncelikle albüm bence ortalama olmuş. Bunun böyle olacağını noiseart’ın lütfen çok ağır girmeyin dercesine story açıklamasından tahmin etmiştim.

Dancehall’a karşı değilim, gayet güzel örnekleri de var yurtdışı piyasada. Ancak bence Şam kotaramamış. Bundan da öte çok fazla parçada denemiş ve arka arkaya yapmış bunu. (7’de 2 fazla bir oran)

En çok takıldığım nokta ise yu-gi-oh parçası ve sonraki skitte yaptığı açıklama. Bu albümü para için yaptım ama p.i.ç de özüme döneceğim demiş. Şimdi bu açıklamayla ilgili 2 problemim var:

İlki; bu albümde dahi patronlara karşıyım, müziğim ile yaşarım edebiyatı yapıyorsun. Kendinle deli çelişiyorsun. Bahsettiğin bütün kapitalizm eleştirileri yüzeysel ve yapay kalıyor.

İkincisi; artık rap müzik babalar gibi kazandırıyor. Sen bugüne kadar yaptığın her işi sattın ve dinlettin zaten. Normal tarzında ve tavrında rap yapsan satamayacağını düşündüren şey nedir? Emin ol “para için” yapılan afro trap parçalarından kat kat iyi iş çıkarırdın. Gönülsüz seksten çocuk olmaz moruk.

Her şeye rağmen albümden 3 parça aldım listeme. Noisart’ın beatleri inanılmaz güzel. Boş şarkılarda bile dinletiyor. Bayılıyorum sound’una adamın.

Albümde favori işlerim rolex, pop ve yu-gi-oh parçaları. No 1’i duymanın verdiği mutluluk da etken tabii ki. Rolex ise bence tam banger parça. Albüme not versem 5.5-6 civarı veririm. Umarım p.i.ç özüne dönüş olur şam.