karga'nın dediklerine katılıyorum.
bu durum türkçe rap'e özel değil yalnız. daha geniş tüm kültür, sanat hatta politik hayatımızı da etkiliyor. en kolay tüketilebilir şeyler zirvede yer alıyor artık. özellikle son yüzyıldır bu böyle. google'ın algoritması sağolsun hem arama motorunda hem de youtube'da en vasıfsız kişileri belirli bir yetenek aramadan zirveye koymaktadır. bir pasta büyüyorsa o pastanın da tadı gider. güç ne kadar olursa yozlaşmada o kadar olur. belirli bir zirveden sonra rapçiler de sanki youtuberlara tutsak kalmış gibi çalışıyor, eli ayağı düzgün parça yapmaktan kopuyorlar ve çoğunlukla hit yapacak işlerle parayı kırmaya çalışıyorlar. Yaz döneminde beachlerde konser verecek, parayı toplayacak. Biz ise buradan işin nasıl boka sardığını konuşacağız. Yine aynı şekilde ortaokul-lise çağındaki gençler bu rapçileri finanse edecek. Bir dönemin hiç de fena olmaması sanırsam stream kazancının 0 TL olmasından kaynaklanıyor olsa gerek.
Pop müziğe bakarsak da aynı şey oldu, ilk dönem sanatçıları; tanju okan, berkant, barış manço, ilhan irem gibi isimler. Bu bayrağı sezen aksu, mustafa sandal, tarkan gibi isimler de taşıdı. bugün yine birkaç isim olmasına rağmen en çok ekmek yiyenler demet akalın, hande yener falan filen. bir sektör ne kadar büyürse yozlaşır. her dönem kendi soytarılarını çıkartır. bugün edebiyat dünyasında da çok okunanlar muhtemelen birkaç seneye unutulacak isimler ama alt tarafta en fazla 20 bin satan kitaplar da var. bu kitaplar gelecek yüzyıla kadar edebiyat fakültelerinde hem okutulacak hem de tez araştırmalarına konu olacak. mesela hasan ali toptaş, selim ileri veya tahsin yücel hiçbir zaman çok satanlarda olmayacak. çok satanlarda ahmet ümit veya azra kohen gibi isimler olacak ama bunlar hiçbir zaman edebi değer taşımayacaklar.
bugün pasta büyük, dürüst olmak gerekirse önceliğinde sadece sanatı, liriği, flowu olan kimseleri de aç bırakmaz. son 1.5 senedir yaşanan patlama olmasaydı birçok isim ya rapi bırakırdı ya da bırakma aşamasında olurdu.
trendlere çok konuşulanlara veya top listelerine bakarak "sanat" bulmaya çalışmak bokun içinde altın aramaya benziyor biraz.
Bu gibi durumların bir nedeni de türkiye'de eleştiri dalının çok çok az gelişmiş olmasından da kaynaklanıyor. kendimden örnek vereyim 2007 senesinde şiirlerim birçok dergide yayınlandı. barlarda çıkan birçok rock grubuna da 200 tl'ye şiirlerimi satabildim. 2008'de prestijli sayılabilecek bir yarışmadan 1. olarak ayrıldım. Onun haricinde sayısız kez fanzinlerde yer aldım günün sonunda şiir dosyamı basacak bir yayınevi bulamadım. hangisine gitsem benden para istedi. bugün gitsem yine aynısı olacak. ama mansiyon ödüllü can bonomo ithaki'den kitabını çıkartıyor yine aynı şekilde sıla falan da çıkartabiliyor. Bunun nedeni edebi kaygı değil, kesin satış yapabilecek olması.
bu durum türkçe rap'e özel değil yalnız. daha geniş tüm kültür, sanat hatta politik hayatımızı da etkiliyor. en kolay tüketilebilir şeyler zirvede yer alıyor artık. özellikle son yüzyıldır bu böyle. google'ın algoritması sağolsun hem arama motorunda hem de youtube'da en vasıfsız kişileri belirli bir yetenek aramadan zirveye koymaktadır. bir pasta büyüyorsa o pastanın da tadı gider. güç ne kadar olursa yozlaşmada o kadar olur. belirli bir zirveden sonra rapçiler de sanki youtuberlara tutsak kalmış gibi çalışıyor, eli ayağı düzgün parça yapmaktan kopuyorlar ve çoğunlukla hit yapacak işlerle parayı kırmaya çalışıyorlar. Yaz döneminde beachlerde konser verecek, parayı toplayacak. Biz ise buradan işin nasıl boka sardığını konuşacağız. Yine aynı şekilde ortaokul-lise çağındaki gençler bu rapçileri finanse edecek. Bir dönemin hiç de fena olmaması sanırsam stream kazancının 0 TL olmasından kaynaklanıyor olsa gerek.
Pop müziğe bakarsak da aynı şey oldu, ilk dönem sanatçıları; tanju okan, berkant, barış manço, ilhan irem gibi isimler. Bu bayrağı sezen aksu, mustafa sandal, tarkan gibi isimler de taşıdı. bugün yine birkaç isim olmasına rağmen en çok ekmek yiyenler demet akalın, hande yener falan filen. bir sektör ne kadar büyürse yozlaşır. her dönem kendi soytarılarını çıkartır. bugün edebiyat dünyasında da çok okunanlar muhtemelen birkaç seneye unutulacak isimler ama alt tarafta en fazla 20 bin satan kitaplar da var. bu kitaplar gelecek yüzyıla kadar edebiyat fakültelerinde hem okutulacak hem de tez araştırmalarına konu olacak. mesela hasan ali toptaş, selim ileri veya tahsin yücel hiçbir zaman çok satanlarda olmayacak. çok satanlarda ahmet ümit veya azra kohen gibi isimler olacak ama bunlar hiçbir zaman edebi değer taşımayacaklar.
bugün pasta büyük, dürüst olmak gerekirse önceliğinde sadece sanatı, liriği, flowu olan kimseleri de aç bırakmaz. son 1.5 senedir yaşanan patlama olmasaydı birçok isim ya rapi bırakırdı ya da bırakma aşamasında olurdu.
trendlere çok konuşulanlara veya top listelerine bakarak "sanat" bulmaya çalışmak bokun içinde altın aramaya benziyor biraz.
Bu gibi durumların bir nedeni de türkiye'de eleştiri dalının çok çok az gelişmiş olmasından da kaynaklanıyor. kendimden örnek vereyim 2007 senesinde şiirlerim birçok dergide yayınlandı. barlarda çıkan birçok rock grubuna da 200 tl'ye şiirlerimi satabildim. 2008'de prestijli sayılabilecek bir yarışmadan 1. olarak ayrıldım. Onun haricinde sayısız kez fanzinlerde yer aldım günün sonunda şiir dosyamı basacak bir yayınevi bulamadım. hangisine gitsem benden para istedi. bugün gitsem yine aynısı olacak. ama mansiyon ödüllü can bonomo ithaki'den kitabını çıkartıyor yine aynı şekilde sıla falan da çıkartabiliyor. Bunun nedeni edebi kaygı değil, kesin satış yapabilecek olması.
