aga bir düşünsenize. evrim diye birşey var eyvallah. peki o evrim denilen adaptasyon mekanizması nasıl çalışıyor ? yani sen ilkel bir canlısın ve diyorsun ki "bu benim en kullanışsız organım bi sikime yaramıyor, o zaman atayım gitsin çürüteyim kendi içimde yok olsun" yada "bu organ aslında kullanışlı fakat ben bunu şu şu amaçlar için daha da geliştirebilirim" ve evrim teorisine göre ilkel bir canlı (sadece insan değil tüm canlılar) bu şekilde "adaptasyonlar" geçirebiliyor, yani bir nevi kendini modifiye edip yoluna devam ediyor. peki bu "kendini modifiye edebilme" mekanizması nasıl oluştu ? yanlış bir taraftan düşünüyor olabilirim belki fakat şimdilik bu bana mantıklı geliyor ve bir yaratıcının olabileceği fikrine daha da çok inanmaya başlıyorum, daha doğrusu daha çok aklıma yatmaya başlıyor. sonra diyorum ki "lan eğer bir yaratıcı varsa belki beni başka bir şekilde yine yaşatır bu cennet olur cehennem olur reenkarnasyon olur, ama boşa harcamaz". sonra aklıma zaten boşa harcanmadığımız, toprak olup gittiğimiz ve var olan toprağa bir miktar kendimizden ekleme yaparak katkıda bulunduğumuz aklıma geliyor. ama yine de kendimi rahatlatmak için bir "ölümden sonra yaşam" fikrini destekleyen fikirler üretmeye, bulmaya çalışıyorum fakat sonunda bunu yapmamın sebebinin "yok olmanın tarif edilemez göt korkusu" olduğu aklıma geliyor ve bir paradoksun içinde bir oraya bir diğer tarafa savrulup savrulup gidiyorum. belkide insanın akıl sağlığı açısından bir ölümden sonra yaşam fikrine inanması ve bunu pek fazla kurcalamaması gerekiyor, yoksa sürekli bir depresiflik, sürekli bir "ben ne olucam" durumu. amınakoyim böyle düşüncelerin o karikateist türevi sayfaları hiç kurcalamayacaktım, hz.muhammet hikayelerine duygulanıp ağlayan bir çocuktum ben.