kendi adıma sözlüğün en iyi başlığı. son zamanlarda bu konu kafamı fazlasıyla meşgul ediyor, o yüzden bu başlığı biraz ciddiye almış olabilirim. çünkü bu sadece sözlüğe yazmakla kalmıyor, günlük hayatımda da bir şeyler karaladıktan sonra anlamsız bir boşluğa düşüyorum. çoğunlukla yazdıklarımı tiksintiyle karşılıyorum ve yazmamın nedenini irdeleyecek sorular sordukça da iki kuruşluk hevesimi kırıyorum.

neden böyle hissettiğimi anlamam için insan neden yazar sorusunu kafamda netleştirmem gerekiyor sanırım. ölümlü dünya sonuçta, anlaşılmak istiyoruz, kendimizden bir şeyler bırakmak istiyoruz gibi klişeleri bir kenara bırakırsak, varabildiğim nokta şu oldu: insan sadece yazdığı zaman gerçek anlamda kendisiyle baş başa kalabiliyor. başkalarıyla konuştuğum zaman, genel olarak onlara rahatlıkla kabul edebilecekleri bir ben yaratıp sunuyorum. kendi kendime düşündüğüm zamanlarda da yüzeysel konulardan bir adım öteye geçmekte zorlanıyorum. çünkü üstünde durduğum konular istemsizce günlük hayat sorunlarından oluşuyor. ama yazdığım zaman, sanki ortada iki kişi buluşuyoruz; bilinçaltım ve ben. güzel ya da çirkin, mantıklı ya da mantıksız, en azından kendimizden bir şeyler koyabiliyoruz ortaya. bu bile başlı başına yazı yazmadaki tetikleyici unsur olabilir. hem niye yazmayalım ki?