defkhanın iyi niyetini, samimiyetini ve yeteneğini konuşturduğu şarkı.
her şey iyi güzel, çoğu kişinin duyguları üzerinde etkide bulunabilecek kadar güzel yazılmış. neyse ben eleştiri değil de düşünce yazısı kıvamındayım.
defkhan bu şarkıda neredeyse hep mutluluktan bahsetmiş. mutluluk ile huzur farklı kavramlardır bilirsiniz. saçma sapan ilişkilerden dolayı mutsuz olanlar değilde daha derin duygulardan dolayı mutsuz olan insanlar huzuru mutluluğa tercih eder. gözleri iyice boyanmışlar ise ikisi aynı şey zaten der. her neyse acaba def bu şarkıda yazdığı sözlere gerçekten inanıyor mu ? yani sevinci dağlara haykırmak saf bir çocuk lafından öteye nasıl gidebiliyor ? bunu başaranlar nasıl yapabiliyor merak ediyorum ? amacım kimseyi yargılamak değil sadece nasıl yapılabildiğini merak ediyorum.
her saniye ayrı bir kötülük akıllara gelirken, ölüm varken, adaletsizlik varken insan kendi zihnini ne kadar parçalara ayırıp mutluluğu düşünebilir. yani ikisini de kafasında bulundurup bazı anlarda nasıl mutluluğunu ön plana alabilir anlamıyorum. beceremiyorum daha doğrusu. asıl lazım olan huzurdur bana göre. çeliştim değil mi kendimle ? yok işte öyle huzur değil o. mesela her sabah erken uyandığımda hayal kurarım. keşke şu olsaydım veya keşke bu olsaydım diye. mesela yastık pamuklarının arasında yaşayan bir hücreli canlı olsaydım. pamuktan besleniyorum. ama çok küçüğüm bu yüzden pamukta azalma fark edilmiyor. pamuk yastık derisi ve yastık kılıfı. oh sıcacık. ömrünü orada ne olduğunu bilerek geçirmek huzur aslında. dünyadaki boktanlıkları rahat rahat düşünebilmektir huzurlu olmak bence. çünkü ben başka türlü saf huzur ve mutluluğa inanmıyorum pek. belkide yaşadığım ülke kaynaklı bir sorun. olumlu bir şey olmadığı içindir belki, yıllardır işlenen nefret politikasının bir etkisidir belki bu.
beni rahat bıraksınlar istiyorum. dünyaya sağlayabildiğim katkıyı sağlayıp geri kalan zamanımda keyif alabileceğim eylemleri gerçekleştirip bu dünyadan göçmek.
sıçıp bok edilen, masumların öldürüldüğü, elinde sikik bir kağıt parçası olan birinin daha üstün olduğu, bağlantılı olarak daha çok öldürme gücüne sahip olanın daha üstün olduğu, hayvanların öldürüldüğü, doğanın dengesine müdahale edildiği, saf masumiyetlerin öldürülebildiği, hakaretin ve nefretin doruklara ulaştığı bu gezegende mutluluğa inanmıyorum.
(bkz: kahrolsun noktadan sonra boşluk bırakma kuralı)
her şey iyi güzel, çoğu kişinin duyguları üzerinde etkide bulunabilecek kadar güzel yazılmış. neyse ben eleştiri değil de düşünce yazısı kıvamındayım.
defkhan bu şarkıda neredeyse hep mutluluktan bahsetmiş. mutluluk ile huzur farklı kavramlardır bilirsiniz. saçma sapan ilişkilerden dolayı mutsuz olanlar değilde daha derin duygulardan dolayı mutsuz olan insanlar huzuru mutluluğa tercih eder. gözleri iyice boyanmışlar ise ikisi aynı şey zaten der. her neyse acaba def bu şarkıda yazdığı sözlere gerçekten inanıyor mu ? yani sevinci dağlara haykırmak saf bir çocuk lafından öteye nasıl gidebiliyor ? bunu başaranlar nasıl yapabiliyor merak ediyorum ? amacım kimseyi yargılamak değil sadece nasıl yapılabildiğini merak ediyorum.
her saniye ayrı bir kötülük akıllara gelirken, ölüm varken, adaletsizlik varken insan kendi zihnini ne kadar parçalara ayırıp mutluluğu düşünebilir. yani ikisini de kafasında bulundurup bazı anlarda nasıl mutluluğunu ön plana alabilir anlamıyorum. beceremiyorum daha doğrusu. asıl lazım olan huzurdur bana göre. çeliştim değil mi kendimle ? yok işte öyle huzur değil o. mesela her sabah erken uyandığımda hayal kurarım. keşke şu olsaydım veya keşke bu olsaydım diye. mesela yastık pamuklarının arasında yaşayan bir hücreli canlı olsaydım. pamuktan besleniyorum. ama çok küçüğüm bu yüzden pamukta azalma fark edilmiyor. pamuk yastık derisi ve yastık kılıfı. oh sıcacık. ömrünü orada ne olduğunu bilerek geçirmek huzur aslında. dünyadaki boktanlıkları rahat rahat düşünebilmektir huzurlu olmak bence. çünkü ben başka türlü saf huzur ve mutluluğa inanmıyorum pek. belkide yaşadığım ülke kaynaklı bir sorun. olumlu bir şey olmadığı içindir belki, yıllardır işlenen nefret politikasının bir etkisidir belki bu.
beni rahat bıraksınlar istiyorum. dünyaya sağlayabildiğim katkıyı sağlayıp geri kalan zamanımda keyif alabileceğim eylemleri gerçekleştirip bu dünyadan göçmek.
sıçıp bok edilen, masumların öldürüldüğü, elinde sikik bir kağıt parçası olan birinin daha üstün olduğu, bağlantılı olarak daha çok öldürme gücüne sahip olanın daha üstün olduğu, hayvanların öldürüldüğü, doğanın dengesine müdahale edildiği, saf masumiyetlerin öldürülebildiği, hakaretin ve nefretin doruklara ulaştığı bu gezegende mutluluğa inanmıyorum.
(bkz: kahrolsun noktadan sonra boşluk bırakma kuralı)
