ikea'da bir ara tuvalete gitmiştim, sıra haline dizili 6-7 pisuardan tam ortadakine * işemeye başlamıştım ki kapı açıldı ve kavruk, hafif cılız bir adam geldi. baştaki veya sondaki pisuara değil, tam benim yanıma çöküzlendi.. bi kaç saniye beraber işedik, sonra adamın siması tanıdık gelmeye başladı.. içimden "kimdi lan bu" diyorum falan..

o kadar senkronize işemişiz ki muslukları bile aynı anda açtık.. aynadan da birbirimizi kesiyoruz bi yandan.

pop: ya ben seni nerden tanıyorum..
adam: (hafifçe bıyık altından gülümseyerek) ne tür müzik dinliyosun?
pop: valla her telden.. rap ile falan bi alakan var mı?
adam: eh.. var biraz

derin bir sessizlik oluyor.. makinede kalan son peçete havluyu çekip yarısını bölerek adama veriyorum, kuruladıktan sonra elimi sıkıp "çok memnun oldum" diyerek gülümseyerek çıkıp gidiyor..

aradan 2 ay falan geçiyor.

boş dersteyiz, arka sırada yanımdaki eleman kulaklıkla youtube'dan müzik dinliyor, bana veriyor kulaklığın tekini..

eleman: kanka dinle şunu mütiş bişey
pop: (kulağıma takıyorum) eski şarkı olm bunlar.. baymadı mı?
eleman: yok be oğlum bunlar eskir mi hiç..
pop: lan bi dakka?! versene bi şunu

telefonu alıyorum elinden... ekrandaki fotoğraftaki surat inanılmaz tanıdık geliyor.. bütün karizması ile bana bakıyor adeta fotoğraf.

"... bugün körleri mi anlatıyım bugün renkleri mi anlatayım..."

bir yandan şarkı beynimde yankılanırcasına çalmaya devam ediyor, ve ben cumali efrah'ın simasını aklımın en derinlerine save ederken içimden son kez selam çakıyorum...