bu şarkıda en tutulduğum kısım, "parıltısını kaybetmiş gölgelere sor / işe yarıyo' mu besmele" kısmı. ne zaman duysam babamı getiriyor aklıma.

dedemin onca zenginliğinden, malından mülkünden hiçbir şey kalmamış babama. fakirlik yaşamış, borç harç içinde çocuk büyütmüş, ek iş yapmış, aileden kazık üstüne kazık yemiş ve en sonunda yeni yeni düze çıktı. ne dürüstlüğünden ne çalışkanlığından ne de allah'tan eksildi bunları yaparken. kendi tarafındaki tek düzgün insan diye parmakla falan gösterirler. her neyse işte. ben öyle olamıyorum. babamın aksine besmele ne sorunlarımı çözüyor ne de içimi rahatlatıyor.