sözlükten başka birileri de bu hissi yaşıyor mu merak ediyorum. özellikle yeni çıkan rapçilerin çoğunu dinlerken içimi bir hüzün kaplıyor. içten içe kıskanıyorum moralim bozuluyor, onların yerinde olmak istiyorum.

2020'nin başındayız daha pop smoke ölmemiş, drill şimdiki kadar popüler değil. kuzene diyorum gel drill rap yapalım patlar yakında bu diye. siktir et drill'i gel şu yaptığım şarkıya bak diyor, şarkı da bildiğin 2010 joker işi gibi bir şey. Bir sene sonra 2021'de drill patlama yapıyor türkiye'de. Sonra geliyor bana yaptığı drill şarkıyı gösteriyor. Siktir git pezevenk diyemiyorum da, kuzenim amk.

2021'in başındayız. Bu sefer kendi kendimi ikna etmeye çalışıyorum. Phonk yapsam mı yapmasam mı, yakında patlar bu diye. 2022'deyiz ve phonk uçtu gitti. Bu fırsat da kaçtı.

sırf üşengeçliğimden ve çekingenliğimden, potansiyeli olan işlere bulaşmıyorum sonra sonuç bu oluyor. benim yapmadığmı başkasının yaptığını görünce sinirim bozuluyor. Yapmasınlar demiyorum tabi niye diyeyim amk. Onlar direkt icraate kalkışmış ben geride durmuşum. Kendime kızıyorum aslında.

Bundan dolayı yeni rapçileri dinleyemiyorum fazla. "Senin yerinde ben olabilirdim" deyip hayıflanıyorum. Ne kıskanç herifmişim aq. Müziğe fazla tüccar gözüyle bakıyorum galiba.