beniim en sevdiğim kendrick albümü oldu. bir rapçinin iç dünyasını anlattığı işlere eğilimim var. sebeplerden bir tanesi bu kesinlikle. diğer kendrick albümlerinin aksine dinlemesi çok daha kolay bir albüm oldu. dinlemesi kolay olmasına rağmen derinlikten yoksun değil. kendrickin en kişisel ve kendini açtığı albümü. albüm kendrickin terapi süresince tuttuğu bir günlüğün bir kısmı gibi. çok kişisel ve psikolojik bir albüm olmasına rağmen ,kendrick diskografisinin geri kalanında yaptığı gibi, yine toplumsal konulara değinmeden geçmiyor.

son 5 yıldır müzik duyamadığımız hatta haber alamadığımız kendrick geri dönmüş. inzivaya çekildiğinde abd'de, özellikle zenciler için çok önemli olaylar cerayan etmişti. benim denk geldiğim kadarıyla, bu vakitte suskunluğunu bozmayan kendrick'ten fanları; şarkı, destekleyici bir açıklama, bir mesaj bekliyordu. buna rağmen sessizliğini bozmadı. hem isteyerek hem istemeyerek kendine biçtiği "kanaat önderliği" rolüyle sorunlar yaşamış olsa gerek.
"savior/kurtarıcı" rolünün kendisinde yarattığı olumsuz etkilerden bahsettiği albümde bu imajı yaratıp yaratıp yıkmaya çalışıyor. albüm kapağında dahi isanın dikenden taçı kafasında. tekrar tekrar parçalarda bunlardan bahsediyor ve mirror şarkısıyla albüme nokta koyuyor.

içinde benim de bağ kurabildiğim father time gibi hayli içini döktüğü bir iş var. albümdeki favorim.

albümle alakalı bir "mirror/ayna" teorisi var. her şarkının diğer cd'de simetriği bir parça olduğu ve öyle yada böyle birbirleriyle tematik olarak çatıştığı veya birbiriyle uyumlu olduğu iddia ediliyor.