Daha önce de söylediğim gibi bu albüm, kendrick lamar’ın en kişisel albümü. Bu albüm herkese göre değil, herkesin beğeneceği bir albüm de değil. Daha çok kendrick’in terapi sessionında gibi hissediyorsunuz ve eckhart tolle’nin sesini sık sık duyuyorsunuz. Albümün diğer anlatıcısı ise kendrick’in karısı whitney alford. Onun dışında albümde sık sık tap dance seslerini duyuyorsunuz ve big steppers kısmı buradan yola çıkıyor. Prodüksiyonu ve konuk sanatçıların performanslarını çok beğendim, onlarla ilgili bir sıkıntım yok, kendrick’le ilgili şikayetlerime birazdan gelicem ama track-by-track incelememize başlayalım. İlk part olan Big Steppers;
United in grief: bomba bir açılış şarkısı, çok yönlü prodüksiyon hoşuma gitti, kendrick de aslanlar gibi rap yapıyor. Daha önce u şarkısında bahsettiği ölen arkadaşı chad’den bahsediyor, yeşil gözlü bir kızla tanışıp, kızın kendrick’e seksin acıyı götürdüğünü söylüyor. Herkesin kendine göre bir yas tutma şekli vardır, herkesin yas tutması farklıdır. Ben bu şarkıyı çok beğendim
N95: Bu şarkıyı family ties’a çok benzettim, family ties’ı seven bu şarkıyı da sevecektir. Tıpkı oradaki gibi rap yapıyor kendrick, prodüksiyon da onu andırıyor. Daha çok pandemi dönemiyle alakalı bir şarkı. Üçüncü verse’ü daha çok sevdim.
Worldwide Steppers: İlginç bir şarkı, Kendrick’in işte beyaz bir kızla yatmasından tut, Dr. Sebi göndermelerine kadar ilginç. Beğenmedim değil, hatta nakaratı çok catchy. Üçüncü verse ve arada değişen prodüksiyon daha çok hoşuma gitti.
Die Hard: bu şarkı radyolar ve streaming platformları için yapılmış belli. Pop dostu nakarat domine ediyor, Kendrick de şarkı söylüyor. Bu şarkı söyleme işi bazı şarkılarda hoşuma giderken, bazı şarkılarda sinirimi bozuyor. Beklediğim tarzda olmasa da dinleyeceğimi düşünüyorum, şeker bir şarkı.
Father Time: çok sevdim, prodüksiyon ve Sampha’nın vokalleri çok hoş. Kendrick bu şarkıda babasından öğrendiği zararlı şeyleri paylaşıyor. Kendisi de artık bir baba olan Kendrick’in bu şarkıyı yapması çok özel. Arada Kanye ve Drake kavgasından da bahsediyor, barışmalarına şaşırıyor. Müthiş şarkı ya.
Rich Interlude: Bu interlude’da Kodak Black var, aslında performansı fena değil ama Kodak gibi bir adamın Kendrick’le ne işi var diye düşündüm ve Kendrick’e çok kızdım. Hani madem trap yapan sokak çocuğu gelecek albüme, 21 Savage’ı filan çağır.
Rich Spirit: Arada derede kaldığım şarkılardan biri. Sakin bir şarkı ancak çok da tarzım değil.
We Cry Together : Albümün en ilginç, en manyak şarkısı. Konuk Taylour Paige ve Kendrick tartışan toxic bir çifti canlandırıyor, evet canlandırıyor çünkü şarkı çok tiyatral. Baby Boy ve Poetic Justice gibi filmlerdeki çiftlerin kavga sahnelerine gönderme var. Baştaki Florence and the Machine sample’ı ve the Alchemist’in prodüksiyonu muhteşem. Taylour Paige’in performansı Kendrick’ten aşağı kalmıyor. İki tarafta birbirine kabul edilmeyen şeyler söylüyor, en sonda da Taylor seks yapmak istiyor ancak Kendrick oradan ayrılıyor. Çok güldüm bu şarkıda, müthiş eğlendim ama kimseye böyle bir ilişki tavsiye etmem.
Purple Hearts: Gözlerime inanamadım çünkü bu şarkıda favori rapçim Ghostface Killah var. Yine güzel bir şarkı ve güzel bir prodüksiyon. Nakaratı söyleyen Summer Walker da iyi iş çıkarmış. Gerçekten güzel bir aşk şarkısı. Kendrick bu şarkıda fazla rap yapmıyor oysa çok isterdim Ghostface baba ile back and forth yapmasını. Ghost demişken albümün en iyi konuk verse’üne imzasını atıyor, ağladım resmen be baba. SHUT THE FUCK UP WHEN THE LOVE TALKING.
Albümün ikinci yarısı olan Mr. Morale’ye geçiyorum;
Count Me Out: İşte bunu sevmedim, şarkı fena başlamıyor aslında ilk verse fena değil ama sonra Kendrick öyle bir flow kullanıyor ki şarkıdan soğutuyor. Üstüne de şarkı söylüyor. Çok kötü be.
Crown: Çok sıkıcı, aşırı bayık. Kendrick’in verdiği mesaja katılıyorum, herkesi memnun edemezsin ama Kendrick de bu şarkıda memnun etmeye çalışmamış. Prodüksiyonu sevmiştim halbuki, o piyano altyapısının üstüne sağlam rap yapılırdı be. Olmamış.
Silent Hill: Tipik bir trap altyapısı, Kendrick bu şarkıda da rap yapmaya tenezzül etmemiş, Kodak Black yine fena değil ama herif hakkındaki düşüncelerimi biliyorsunuz. O yüzden fazla dinlemeyeceğim.
Savior Interlude: Allahım sonunda adam akıllı rap yapılan bir şarkı. Baby Keem seni seviyorum be aslanım, sağlam rap yapmış. Başında da Eckhart Tolle’nin terapi konuşmasını duyuyoruz. Altyapı da sağlam. Oh be.
Savior: Kendrick, insanların ve rapin kurtarıcısı olmaktan vazgeçmiş, bunu ikinci yarının ilk üç şarkısında da görüyoruz ama bu şarkı taş gibi. Kendrick’in COVID konusuna değindiği ikinci şarkı, conspiracy teorilerini ve Kyrie Irving’i de ufaktan dissliyor. Keem de nakaratta iyi iş çıkarmış. Nihayet adam akıllı raplere döndük.
Auntie Diaries: Albümün en özel şarkılarından biri, Kendrick teyzesinin cinsiyet değiştirmesi hakkında konuşuyor. Çocukken öğrendiği homofobik slurleri söylüyor, daha iyisini o dönemde bilmediğinden. Trans kişilere kucak açıyor ve geçmişinden dolayı günah çıkarıyor. Hani şu meşhur konseri hatırladınız mı, Kendrick’in hayranını davet ettiğini ve kızın şarkı içinde n-word kullanmasından sonra yuhalandığı konser. O olayla özdeşleştiriyor bu olayı. Bu şarkı Twitter’da bayağı ses getirdi, LGBT+ topluluğu ve trans bireyler şarkıdan dolayı Kendrick’e teşekkür ederken, bir kesim de slur kullanmasından dolayı Kendrick’i eleştirdi. Alınan kesmi anlıyorum ancak şarkının mesajını anlamayan ve şarkının anlamını manipüle etmeye çalışanlara yazık diyorum. Çok güzel ve anlamlı bir şarkı.
Mr. Morale: Çok sağlam bir banger. Pharrell Williams’ın prodüksiyon iyice gaz veriyor ve Kendrick’in verse’leri de sağlam. Pg-lang şirketiyle yeni imzalayan Tanna Leone’nin katkısını da sevdim.
Mother I Sober: Favorim. Kendrick’in en kişisel ve en duygusal şarkısı olma konusunda u ve sing about me im dying of thirst ile kapışır. Annesinin yaşadığı tacizden bahsediyor ve daha sonra kuzeninin, Kendrick’e taciz ettiğiyle ilgili şüpheye düşüyor. Portishead vokalisti Beth Gibbons’ın nakaratı içinize işliyor. Üçüncü verse’de ise vokalini yükseltiyor ve taciz/tecavüz mağduru insanlara sesleniyor, annesini, kuzenini, karısını ve herkesi serbest bırakıyor. Tacizcileri bile. Şarkının sonunda Kendrick’in çocuğunun sesini duyuyorsunuz. Çok özel bir şarkı bu, çok duygusal, bunu yazarken şarkıyı dinledim ve ağlama krizlerine girdim. Nedenini belki daha sonra anlatırım. En iyi Kendrick şarkılarından biri, rahatlıkla söyleyebilirim.
Mirror: Güzel bir kapanış şarkısı, Kendrick bu şarkıda kendisini seçiyor. Arada şarkı söylese de rahatsız etmiyor, üçüncü verse ise favorim.
Bu albüm, bazılarınızın beklentilerini karşılamamış olabilir, bazılarına göre hayal kırıklığı veya kötü de olabilir. Bunu anlarım, belki de 5 yılın beklentisi bu olmamalıydı. Ben kişisel olarak albümü çok sevdim, rotasyona alacağım bir çok şarkı var. Bu albümün genel kanısını ise zaman gösterecek. Ben yine de Kendrick’e teşekkür etmek istiyorum, kariyerinin en kişisel işini yaptı, en insancıl hallerini yine gösterdi. Bunu ne yazık ki herkes yapmıyor. Eksikleri ve hatalarını da görmezden gelemem elbette ama genele baktığımda yine kayda değer bir iş var elimizde.
8.5-9/10
United in grief: bomba bir açılış şarkısı, çok yönlü prodüksiyon hoşuma gitti, kendrick de aslanlar gibi rap yapıyor. Daha önce u şarkısında bahsettiği ölen arkadaşı chad’den bahsediyor, yeşil gözlü bir kızla tanışıp, kızın kendrick’e seksin acıyı götürdüğünü söylüyor. Herkesin kendine göre bir yas tutma şekli vardır, herkesin yas tutması farklıdır. Ben bu şarkıyı çok beğendim
N95: Bu şarkıyı family ties’a çok benzettim, family ties’ı seven bu şarkıyı da sevecektir. Tıpkı oradaki gibi rap yapıyor kendrick, prodüksiyon da onu andırıyor. Daha çok pandemi dönemiyle alakalı bir şarkı. Üçüncü verse’ü daha çok sevdim.
Worldwide Steppers: İlginç bir şarkı, Kendrick’in işte beyaz bir kızla yatmasından tut, Dr. Sebi göndermelerine kadar ilginç. Beğenmedim değil, hatta nakaratı çok catchy. Üçüncü verse ve arada değişen prodüksiyon daha çok hoşuma gitti.
Die Hard: bu şarkı radyolar ve streaming platformları için yapılmış belli. Pop dostu nakarat domine ediyor, Kendrick de şarkı söylüyor. Bu şarkı söyleme işi bazı şarkılarda hoşuma giderken, bazı şarkılarda sinirimi bozuyor. Beklediğim tarzda olmasa da dinleyeceğimi düşünüyorum, şeker bir şarkı.
Father Time: çok sevdim, prodüksiyon ve Sampha’nın vokalleri çok hoş. Kendrick bu şarkıda babasından öğrendiği zararlı şeyleri paylaşıyor. Kendisi de artık bir baba olan Kendrick’in bu şarkıyı yapması çok özel. Arada Kanye ve Drake kavgasından da bahsediyor, barışmalarına şaşırıyor. Müthiş şarkı ya.
Rich Interlude: Bu interlude’da Kodak Black var, aslında performansı fena değil ama Kodak gibi bir adamın Kendrick’le ne işi var diye düşündüm ve Kendrick’e çok kızdım. Hani madem trap yapan sokak çocuğu gelecek albüme, 21 Savage’ı filan çağır.
Rich Spirit: Arada derede kaldığım şarkılardan biri. Sakin bir şarkı ancak çok da tarzım değil.
We Cry Together : Albümün en ilginç, en manyak şarkısı. Konuk Taylour Paige ve Kendrick tartışan toxic bir çifti canlandırıyor, evet canlandırıyor çünkü şarkı çok tiyatral. Baby Boy ve Poetic Justice gibi filmlerdeki çiftlerin kavga sahnelerine gönderme var. Baştaki Florence and the Machine sample’ı ve the Alchemist’in prodüksiyonu muhteşem. Taylour Paige’in performansı Kendrick’ten aşağı kalmıyor. İki tarafta birbirine kabul edilmeyen şeyler söylüyor, en sonda da Taylor seks yapmak istiyor ancak Kendrick oradan ayrılıyor. Çok güldüm bu şarkıda, müthiş eğlendim ama kimseye böyle bir ilişki tavsiye etmem.
Purple Hearts: Gözlerime inanamadım çünkü bu şarkıda favori rapçim Ghostface Killah var. Yine güzel bir şarkı ve güzel bir prodüksiyon. Nakaratı söyleyen Summer Walker da iyi iş çıkarmış. Gerçekten güzel bir aşk şarkısı. Kendrick bu şarkıda fazla rap yapmıyor oysa çok isterdim Ghostface baba ile back and forth yapmasını. Ghost demişken albümün en iyi konuk verse’üne imzasını atıyor, ağladım resmen be baba. SHUT THE FUCK UP WHEN THE LOVE TALKING.
Albümün ikinci yarısı olan Mr. Morale’ye geçiyorum;
Count Me Out: İşte bunu sevmedim, şarkı fena başlamıyor aslında ilk verse fena değil ama sonra Kendrick öyle bir flow kullanıyor ki şarkıdan soğutuyor. Üstüne de şarkı söylüyor. Çok kötü be.
Crown: Çok sıkıcı, aşırı bayık. Kendrick’in verdiği mesaja katılıyorum, herkesi memnun edemezsin ama Kendrick de bu şarkıda memnun etmeye çalışmamış. Prodüksiyonu sevmiştim halbuki, o piyano altyapısının üstüne sağlam rap yapılırdı be. Olmamış.
Silent Hill: Tipik bir trap altyapısı, Kendrick bu şarkıda da rap yapmaya tenezzül etmemiş, Kodak Black yine fena değil ama herif hakkındaki düşüncelerimi biliyorsunuz. O yüzden fazla dinlemeyeceğim.
Savior Interlude: Allahım sonunda adam akıllı rap yapılan bir şarkı. Baby Keem seni seviyorum be aslanım, sağlam rap yapmış. Başında da Eckhart Tolle’nin terapi konuşmasını duyuyoruz. Altyapı da sağlam. Oh be.
Savior: Kendrick, insanların ve rapin kurtarıcısı olmaktan vazgeçmiş, bunu ikinci yarının ilk üç şarkısında da görüyoruz ama bu şarkı taş gibi. Kendrick’in COVID konusuna değindiği ikinci şarkı, conspiracy teorilerini ve Kyrie Irving’i de ufaktan dissliyor. Keem de nakaratta iyi iş çıkarmış. Nihayet adam akıllı raplere döndük.
Auntie Diaries: Albümün en özel şarkılarından biri, Kendrick teyzesinin cinsiyet değiştirmesi hakkında konuşuyor. Çocukken öğrendiği homofobik slurleri söylüyor, daha iyisini o dönemde bilmediğinden. Trans kişilere kucak açıyor ve geçmişinden dolayı günah çıkarıyor. Hani şu meşhur konseri hatırladınız mı, Kendrick’in hayranını davet ettiğini ve kızın şarkı içinde n-word kullanmasından sonra yuhalandığı konser. O olayla özdeşleştiriyor bu olayı. Bu şarkı Twitter’da bayağı ses getirdi, LGBT+ topluluğu ve trans bireyler şarkıdan dolayı Kendrick’e teşekkür ederken, bir kesim de slur kullanmasından dolayı Kendrick’i eleştirdi. Alınan kesmi anlıyorum ancak şarkının mesajını anlamayan ve şarkının anlamını manipüle etmeye çalışanlara yazık diyorum. Çok güzel ve anlamlı bir şarkı.
Mr. Morale: Çok sağlam bir banger. Pharrell Williams’ın prodüksiyon iyice gaz veriyor ve Kendrick’in verse’leri de sağlam. Pg-lang şirketiyle yeni imzalayan Tanna Leone’nin katkısını da sevdim.
Mother I Sober: Favorim. Kendrick’in en kişisel ve en duygusal şarkısı olma konusunda u ve sing about me im dying of thirst ile kapışır. Annesinin yaşadığı tacizden bahsediyor ve daha sonra kuzeninin, Kendrick’e taciz ettiğiyle ilgili şüpheye düşüyor. Portishead vokalisti Beth Gibbons’ın nakaratı içinize işliyor. Üçüncü verse’de ise vokalini yükseltiyor ve taciz/tecavüz mağduru insanlara sesleniyor, annesini, kuzenini, karısını ve herkesi serbest bırakıyor. Tacizcileri bile. Şarkının sonunda Kendrick’in çocuğunun sesini duyuyorsunuz. Çok özel bir şarkı bu, çok duygusal, bunu yazarken şarkıyı dinledim ve ağlama krizlerine girdim. Nedenini belki daha sonra anlatırım. En iyi Kendrick şarkılarından biri, rahatlıkla söyleyebilirim.
Mirror: Güzel bir kapanış şarkısı, Kendrick bu şarkıda kendisini seçiyor. Arada şarkı söylese de rahatsız etmiyor, üçüncü verse ise favorim.
Bu albüm, bazılarınızın beklentilerini karşılamamış olabilir, bazılarına göre hayal kırıklığı veya kötü de olabilir. Bunu anlarım, belki de 5 yılın beklentisi bu olmamalıydı. Ben kişisel olarak albümü çok sevdim, rotasyona alacağım bir çok şarkı var. Bu albümün genel kanısını ise zaman gösterecek. Ben yine de Kendrick’e teşekkür etmek istiyorum, kariyerinin en kişisel işini yaptı, en insancıl hallerini yine gösterdi. Bunu ne yazık ki herkes yapmıyor. Eksikleri ve hatalarını da görmezden gelemem elbette ama genele baktığımda yine kayda değer bir iş var elimizde.
8.5-9/10
